Pradze, jednemu z najpiękniejszych, nie tylko europejskich miast, poświęcono już wiele przewodników w języku polskim. Zarówno jako części przewodników po Czechach, a nawet Czechach i Słowacji, pomijając już starsze, z czasów gdy istniała Czechosłowacja, jak i prezentujących tylko to miasto. Przy czym zarówno autorów polskich, jak i obcych. Ci (lub ten) drudzy – nazwiska ani narodowości nie podano, ale zapewne Francuz lub Francuzka, napisali firmowany przez Michelina przewodnik, wydany w polskim tłumaczeniu przez Bezdroża. I zasługujący nie tylko na uwagę, ale i korzystanie z niego podczas zwiedzania czeskiej stolicy. Ma bowiem bardzo dobrze opracowaną podstawową część poświeconą zabytkom i innym atrakcjom tego miasta w podziale na jego historyczne i podstawowe części. Z obowiązującym w wydawnictwach Michelina oznaczeniami gwiazdkami (1-3) rangi poszczególnych obiektów i miejsc. Piszę to znając Pragę, skromnie mówiąc, nieźle, z wielu w niej pobytów, również dłuższych, poświęconych głównie jej poznawaniu, na przestrzeni już ponad pół wieku. Mniej wysoko oceniam wstępne części tego przewodnika, nie odmawiając oczywiście autorowi (autorom?) prawa do takiego, a nie innego wyboru tego, co uważają w stolicy nad Wełtawą za najważniejsze czy najciekawsze, szczególnie zasługujące na polecenie turystom.

W związku z doniesieniami medialnymi dotyczącymi skandalicznej sytuacji w Giżycku, gdzie nie doszło do realizacji zagranicznych wycieczek, których uczestnikami mieli być pracownicy 5 Giżyckiej Brygady Zmechanizowanej i ich dzieci (poszkodowanych ok. 150 osób) Polska Izba Turystyki przypomina, iż tylko korzystanie z usług legalnie działającego organizatora, czy przedsiębiorcy ułatwiającego nabywanie powiązanych usług turystycznych, gwarantuje na wypadek jego niewypłacalności pokrycie kosztów kontynuacji imprezy, lub zwrot poniesionych wpłat za imprezę.

Wbrew pozorom to nie ropa naftowa, ale właśnie turystyka jest fundamentem ekonomicznego rozwoju i dywersyfikacji Dubaju. Z roku na rok coraz więcej osób  odwiedza to jedyne w swoim rodzaju miejsce.

Grecja popularna jest wśród polskich turystów „od zawsze”. Praktycznie jednak bardziej masowe wyjazdy tam rozpoczęły się pod koniec lat 70-tych XX w. gdy otrzymali oni prawo posiadania paszportów w domu. Problem stanowiły tylko obłędne kolejki po wizy w ambasadzie greckiej w Warszawie, no i koszty, przy absurdalnym wówczas kursie dolarów, a zwłaszcza w przeliczeniu na nie naszych zarobków. Silnym magnesem były przede wszystkim światowej rangi zabytki i kultura oraz wspaniałe plaże. Najpierw dla turystyki poznawczej w części kontynentalnej Grecji i na Peloponezie, później wypoczynkowej na Riwierze Olimpijskiej, półwyspie Halkidiki oraz wschodnim wybrzeżu Peloponezu. A z czasem także, zwłaszcza gdy uruchomione zostały tanie loty, na przepięknych wyspach. I tak jest nadal, kraj ten należy ciągle do naszych ulubionych kierunków wyjazdów turystycznych i urlopowych. Przybywa także przewodników po nim. Obok ogólnych prezentujących Grecję, także mniejszych, dla tych którzy wybierają się tylko w określone miejsca, np. do Aten, czy w konkretne regiony, zwłaszcza na wyspy. A jest ich tam mnóstwo, przy czym obok tak bogatych w zabytki jak Kreta czy Rodos, a to tylko przykłady, są również przepiękne, typowo wypoczynkowe. Jedną z perełek wśród nich jest Santorini, której poświęcony został najnowszy przewodnik Bezdroży z serii travebooków.

W ramach brneńskiego festiwalu Re:publika, nawiązującego do setnej rocznicy powstania niepodległej Czechosłowacji, na terenie Centrum Wystawowego w Brnie (Výstaviště Brno) gości unikatowa wystawa „Alfons Mucha: Dwa światy“.

Niemal równocześnie z III wydaniem przez Bezdroża przewodnika po Andaluzji Patryka Chwastka i Barbary Tworek w serii travelbooków, ukazał się w tej oficynie polski przekład „Andaluzji” Michelina. Szczuplejszy od polskich autorów o jedną trzecią objętości, podobnie w przypadku zdjęć, ale tańszy o 6 złotych. Zawierający ponadto 9 kolorowych i czytelnych planów i mapek oraz 48 krótszych informacji włamanych w tekst. Niestety nie uwzględnionych w spisie rzeczy, co uważam za wadę. Niewątpliwym plusem jest natomiast dosyć dokładny indeks, przy czym z oznaczeniami gwiazdkami, od 1 do 3, chociaż również bez nich, miejscowości i obiektów szczególnie zasługujących na poznanie. Czytelnicy – turyści mają więc wybór, który z tych przewodników wybrać. Michelina na wstępie prezentuje („Nasze podpowiedzi”) najważniejsze atrakcje tego, jednego z najbogatszych w nie, regionów Hiszpanii. 5 Pereł architektury. 3 Najciekawsze miasta. 6 Atrakcji przyrodniczych, w tym Gibraltar. 2 Najlepsze plaże. 3 Idealne miejsca na aktywny wypoczynek i 2 Najciekawsze doroczne wydarzenia. Informacje praktyczne, jak we wszystkich przewodnikach tej serii, są wyjątkowo zwięzłe, zawierają jednak nazwy obiektów, ich adresy, telefony i strony w.w.w.

Bilbala to etiopska wieś leząca około 30 kilometrów na północny-zachód od Lalbeli. Położona w ubogiej okolicy, w górach Lasta. Nie leży na popularnych szlakach turystycznych, rzadko kto tam dociera, wizyta cudzoziemców zawsze jest wydarzeniem. Piękne góry i semi-monolityczny skalny kościół pod wezwaniem Świętego Jerzego to jej najważniejsze atuty. Architektonicznie świątynia nawiązuje do kościoła Bet Gabriel Rafael w Lalibeli. Szkole średniej w Bilbali grozi likwidacja. Powodem jest brak odpowiedniej infrastruktury.

Busko-Zdrój nazywane jest także Słonecznym Zdrojem, ponieważ spośród wszystkich polskich uzdrowisk i miejscowości wypoczynkowych ma największą liczbę dni słonecznych w roku. Busko-Zdrój leży na południe od Gór Świętokrzyskich w rozległej dolinie rzeki Nidy.

Położony na Bliskim Wschodzie, między Morzem Kaspijskim oraz zatokami: Perską i Omańską ponad 80 milionowy Iran, dawna Persja, z jego liczącą z górą 60 wieków historią, jedną z najstarszych cywilizacji, mnóstwem cennych zabytków, urozmaiconymi krajobrazami i wieloma innymi atrakcjami, zamieszkany przez gościnnych i życzliwych obcym ludzi, dopiero odkrywany jest przez światową turystykę. Nie sprzyjają jej problemy i napięcia polityczne, zarówno wewnętrzne jak i międzynarodowe. Chociaż wbrew dosyć powszechnym opiniom jest to kraj dla zagranicznych turystów bardzo bezpieczny, o ile stosują się do prawa i zwyczajów obowiązujących w Islamskiej Republice Iranu. Polscy turyści zaglądają tam coraz częściej, bo jest tam naprawdę co oglądać i poznawać, chociaż o bardziej masowych wyjazdach na razie nie ma mowy. Nie jest to bowiem kraj tani, ma ciągle słabą infrastrukturę noclegową, przy czym jak pisze autor wydanego właśnie w Bezdrożach po raz pierwszy przewodnika, ceny w hotelach wysokich kategorii są astronomiczne, a w tańszych nieadekwatne do oferowanego standardu. Ale powoli zmienia się to, bo turystyka zaczyna być tam doceniana jako ważne źródło nie tylko dochodu, ale i okno na świat.

W północnej części norymberskiej Starówki, na podzamczu tuż przy placu Bramy Zwierzynieckiej (Tiergärtnertor), na rogu biegnącej tuż przy wewnętrznej stronie średniowiecznych murów Neutor-mauer i odchodzącej od placu w dół, na południe w kierunku centrum, ulicy Albrechta Dűrera (Albrecht-Dűrer-Strasse) stoi jedna z największych atrakcji Norymbergi. Oryginalny bogaty mieszczański dom, w którym ten największy niemiecki artysta epoki Renesansu żył i tworzył przez 19 lat oraz zmarł w 1528 r.